ανελέητα
βιάζει τα μπαλκόνια ο αέρας απόψε
τρομοκρατημένα τα παραθυρόφυλλα
κάποια δέντρα σε απόγνωση
θυμωμένος αέρας
απ' αυτούς που ακούγαμε στα παραμύθια
μικροί
όταν έπρεπε να είναι πιο ανατριχιαστικό το κακό που θα ερχόταν
και συνεπώς πιο λυτρωτικό το καλό - που θα ακολουθούσε
αγέρας του γενάρη, χειμωνιάτικος
σαρωτικός
σαν να θέλει να παραβιάσει τους τοίχους
τα τούβλα
το μπετόν
επίμονος
που σχεδόν τον λυπάσαι
- για την αδυναμία του να σε σαρώσει -
(και να θελες)
απλώς τον ακούς
ακανόνιστα να σιγοκυματίζει
να τρικυμιάζει κάποια στιγμή
ανύποπτα να ξεσπά

μια φωτογραφία σου
στην οθόνη του pc
τώρα
μια που χαμογελάς διάπλατα
- πού να `σαι απόψε -
και όλη η κοσμογονεία της σάρκας των χείλων
η στίλβη των δοντιών
κάποιες τυχαίες αντανακλάσεις
οι φωτοβολίδες των ματιών
δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφισβητήσει κανείς
ότι πρόκειται πράγματι για ένα χαμόγελο βαθιάς ευχαρίστησης
- τι να σου έλεγαν εκείνη τι στιγμή
τι να βλεπες άραγε -
μιαν άνοιξη παράταιρη εκπέμπει
μέσα στο δωμάτιο