προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος
όταν συμβαίνει
απροσδόκητα
το άγαλμά σου να φωταγωγείται
σε κάποιο σημείο της πλατείας μοναξιάς μου
- αν και τόσο συχνά περνώ κοντά από το σημείο αυτό
συνήθως επιστρέφοντας κατά τη νύχτα
αλλά και στη διάρκεια της μέρας αρκετά συχνά -
κρυμμένο το σχήμα σου πίσω από δέντρα
θάμνους ψηλούς και πυκνή καθημερινότητα
δεν είναι εύκολα αντιληπτό

μα συμβαίνει κάποτε
- όπως τώρα -
να αποφασίζει να κατισχύσει
κατά μήκος και πλάτος της νυχτερινής ησυχίας
ανάμεσα σε άλλα
φωταγωγούμενο αποκλειστικά
και μόνο
από πηγή αγνώστου προελεύσεως

και τότε γίνεται
πλησιάζοντάς σε
τα μάτια πιο βλέμμα
το στόμα πιο ήχος
- πιο ήχος πράγματι -
τα χέρια πιο αγκαλιά
το απλησίαστο πιο δέρμα
(μέλι τα μέλη των ποδιών)
η αγκαλιά πιο ανάγκη
- μπορεί να άπλωσα τα χέρια μου κάποιες στιγμές -
θα γκρεμιστώ στις ρυτίδες έκφρασης αυτές
και σου ζητώ να αλλάξεις ύφος
κι αλλάζεις - παραδόξως


μιλάμε για λίγο μέσα στην υγρασία της νύχτας
σύντομα - όπως στα επισκεπτήρια των φυλακών -
είμαι καλά μου λες
και πρέπει να προλάβω να το πιστέψω
πριν το φως μετατεθεί
πριν αλέκτωρ λαλήσει
τρις