tag:blogger.com,1999:blog-264256312024-03-07T10:05:42.556+02:00.Unknownnoreply@blogger.comBlogger11125truetag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-77553303057620617792010-05-17T19:44:00.002+03:002010-08-02T22:24:47.952+03:00<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/XGwJt7CmgGg&hl=el_GR&fs=1?rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/XGwJt7CmgGg&hl=el_GR&fs=1?rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-47793749920694789762008-10-04T19:51:00.003+03:002015-08-04T01:15:22.803+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
με σφραγισμένες πόρτες αχανείς<br />
γυαλιστερούς διαδρόμους <br />
καθίσματα αθόρυβα<br />
υπήρξα για πολύ καιρό<br />
-το σώμα αυτό-<br />
η αίθουσα αναμονής σου<br />
χώρος πολυτελής<br />
<br />
εν μέσω αεροπλάνων δεμένων στην ετοιμότητα<br />
κάποιων άστοχων συναγερμών εν τω μέσω της νυκτός<br />
εν μέσω αντίλαλων θορύβων και τριγμών αναίμακτων<br />
-στα δυο καλώδια ενός διλήμματος κάποια βραχυκυκλώματα<br />
<span style="font-style: italic;">όχι μοιραία ευτυχώς</span> -<br />
παράλογα υπήρξε η αγκαλιά αυτή<br />
η αίθουσα αναμονής σου<br />
μήνες πολλούς<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3O0nyTk8By2GXtLevKN99H3Xm3vV_-YzD-4ccXCkr3Q88zoEpVA596ZgTSeaEjnM0UjlbQQmVDg6xljuWdEFLXQ9y2mzSco-scY0yCF7UkLjO4IzXSsnejccdjK1a7QPsFgTg/s1600-h/231d34cbfb_p.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364406760735083074" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3O0nyTk8By2GXtLevKN99H3Xm3vV_-YzD-4ccXCkr3Q88zoEpVA596ZgTSeaEjnM0UjlbQQmVDg6xljuWdEFLXQ9y2mzSco-scY0yCF7UkLjO4IzXSsnejccdjK1a7QPsFgTg/s320/231d34cbfb_p.jpg" style="cursor: pointer; height: 263px; width: 320px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSgctPejHOcVLRprzex5K_EuyiYJx30a_EBHaGZg4v2liFkOXz6tAQmoBoUVkTkHft58nrfMLexFPXq0kAW-4yLcsUNABffSRFXQoAzEGui0OKvGo-8zRIdDXgzsGIf0RxPeL7/s1600-h/231d34cbfb_p.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364407266060867730" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSgctPejHOcVLRprzex5K_EuyiYJx30a_EBHaGZg4v2liFkOXz6tAQmoBoUVkTkHft58nrfMLexFPXq0kAW-4yLcsUNABffSRFXQoAzEGui0OKvGo-8zRIdDXgzsGIf0RxPeL7/s320/231d34cbfb_p.jpg" style="cursor: pointer; height: 263px; width: 320px;" /></a></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-76784610247455872372008-03-02T22:57:00.029+02:002015-08-04T01:31:47.151+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ανεβαίνω το δρόμο<br />
κρατώ την απουσία σου απ` το χέρι<br />
παγωμένο<br />
έβρεξε πριν λίγο<br />
και σε θέλω<br />
<br />
μια στάση στο μαγειρείο του<span style="font-style: italic;"> Θανάση</span><br />
άλλη μια στο περίπτερο πιο κάτω<br />
τσιγάρα, γάλα, αναψυκτικά - δεν πρέπει να έχω στο ψυγείο -<br />
...και αναψυκτικά λοιπόν<br />
δε θυμάμαι κάτι άλλο<br />
ξέρω πως δε θέλεις να καπνίζω<br />
σου ξαναϋπόσχομαι ότι θα το κόψω<br />
<span style="font-style: italic;">μέσα μου γελάω</span><br />
αδιάφορη ματιά στα κουρασμένα εξώφυλλα των περιοδικών<br />
μα η απουσία σου είναι βιαστική<br />
<span style="font-size: 100%;">[σαν βιασμός που, άλλωστε, είναι]</span><br />
προχωράμε εκνευρισμένοι - τουλάχιστον εγώ <br />
να ελέγξω το θυμό μου προσπαθώ<br />
για αυτά που - <span style="font-style: italic;">δε</span> - λες<br />
κι ανησυχώ <br />
μήπως μας ακούν οι περαστικοί<br />
που πάνε κι έρχονται<br />
- άραγε να κρατούν κι αυτοί<br />
κάποια απουσία από το χέρι ;<span style="font-style: italic;"><br />ποιος ξέρει</span> - <br />
μια στάση στη βιτρίνα με τα ηλεκτρονικά<br />
άλλη μια στα βιβλία πιο κάτω<br />
- θέλω να στ` αγοράσω όλα μα δε το δείχνω<span style="font-style: italic;"> <br />μιαν αδέσποτη συγκίνηση καταπίνω</span> - <br />
φτάνουμε με τα πολλά στο σπίτι <br />
χαιρετισμός με το ζευγάρι του τρίτου ορόφου<br />
στις σκάλες της εισόδου<br />
...ασανσέρ...<br />
καθώς κλείνω τη πόρτα<br />
απ` έξω σε αφήνω<br />
<br />
ο καθρέπτης του ασανσέρ<br />
δεν ψεύδεται</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-22045931449731539832008-02-19T23:34:00.006+02:002015-08-04T01:34:37.968+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
εσύ κάθισες στη θέση<br />
που πάντα συνηθίζεις<br />
αριστερά στον καναπέ και λίγο προς το κέντρο<br />
εγώ στην άθλια πολυθρόνα<br />
κλείσαμε τα φώτα<br />
και η ταινία άρχισε<br />
<br />
<span style="font-style: italic;">πάτησα το pause</span><br />
<span style="font-style: italic;">-είχα ξεχάσει να φέρω ποτό</span><br />
<span style="font-style: italic;">και ξηροκάρπια</span><br />
<br />
επέστρεψα φορτωμένος<br />
καθώς εσύ μόλις έχεις βρει<br />
μια θέση για τα πόδια πιο αναπαυτική<br />
(το σώμα έχει το τρόπο του κι αυτό να προετοιμάζεται<br />
ενόψει μιας ταινίας )<br />
το μουσικό σήμα της εταιρείας συνεχίζει την εισαγωγή στη μαγεία<br />
από κει που το διέκοψα<br />
- γλυκειά είναι η νύχτα έξω<br />
παρεμπιπτόντως ...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
η ταινία τελικά εξαιρετική<br />
όπως το είχα υποψιαστεί<br />
οι ερμηνείες των ηθοποιών<br />
κάποια πλάνα, η πλόκη...<br />
ίσως να διαφωνούσαμε στη μουσική<br />
- αν ήσουν πράγματι εδώ -<br />
αλλά και πάλι ίσως</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-76594890924705812182008-02-12T17:15:00.005+02:002015-08-04T01:48:19.888+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος<br />
όταν συμβαίνει<br />
απροσδόκητα<br />
το άγαλμά σου να φωταγωγείται<br />
σε κάποιο σημείο της πλατείας μοναξιάς μου<br />
- αν και τόσο συχνά περνώ κοντά από το σημείο αυτό<br />
συνήθως επιστρέφοντας κατά τη νύχτα<br />
αλλά και στη διάρκεια της μέρας αρκετά συχνά -<br />
κρυμμένο το σχήμα σου πίσω από δέντρα<br />
θάμνους ψηλούς και πυκνή καθημερινότητα<br />
δεν είναι εύκολα αντιληπτό<br />
<br />
μα συμβαίνει κάποτε<br />
- όπως τώρα -<br />
να αποφασίζει να κατισχύσει<br />
κατά μήκος και πλάτος της νυχτερινής ησυχίας<br />
ανάμεσα σε άλλα<br />
φωταγωγούμενο αποκλειστικά<br />
και μόνο<br />
από πηγή αγνώστου προελεύσεως<br />
<br />
και τότε γίνεται<br />
πλησιάζοντάς σε<br />
τα μάτια πιο βλέμμα<br />
το στόμα πιο ήχος<br />
- πιο ήχος πράγματι -<br />
τα χέρια πιο αγκαλιά<br />
το απλησίαστο πιο δέρμα<br />
(μέλι τα μέλη των ποδιών)<br />
η αγκαλιά πιο ανάγκη<br />
- μπορεί να άπλωσα τα χέρια μου κάποιες στιγμές -<br />
θα γκρεμιστώ στις ρυτίδες έκφρασης αυτές<br />
και σου ζητώ να αλλάξεις ύφος<br />
κι αλλάζεις - παραδόξως<br />
<br />
<br />
μιλάμε για λίγο μέσα στην υγρασία της νύχτας<br />
σύντομα - όπως στα επισκεπτήρια των φυλακών -<br />
είμαι καλά μου λες<br />
και πρέπει να προλάβω να το πιστέψω<br />
πριν το φως μετατεθεί<br />
πριν αλέκτωρ λαλήσει<br />
τρις</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-71876199488025954342008-01-27T03:16:00.011+02:002015-08-04T01:51:32.468+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ανελέητα<br />
βιάζει τα μπαλκόνια ο αέρας απόψε<br />
τρομοκρατημένα τα παραθυρόφυλλα<br />
κάποια δέντρα σε απόγνωση<br />
θυμωμένος αέρας<br />
απ' αυτούς που ακούγαμε στα παραμύθια<br />
μικροί<br />
όταν έπρεπε να είναι πιο ανατριχιαστικό το κακό που θα ερχόταν<br />
και συνεπώς πιο λυτρωτικό το καλό - που θα ακολουθούσε<br />
αγέρας του γενάρη, χειμωνιάτικος<br />
σαρωτικός<br />
σαν να θέλει να παραβιάσει τους τοίχους<br />
τα τούβλα<br />
το μπετόν<br />
επίμονος<br />
που σχεδόν τον λυπάσαι<br />
- για την αδυναμία του να σε σαρώσει -<br />
(και να θελες)<br />
απλώς τον ακούς<br />
ακανόνιστα να σιγοκυματίζει<br />
να τρικυμιάζει κάποια στιγμή<br />
ανύποπτα να ξεσπά<br />
<br />
μια φωτογραφία σου<br />
στην οθόνη του pc<br />
τώρα<br />
μια που χαμογελάς διάπλατα<br />
- <span style="font-style: italic;">πού να `σαι απόψε </span> -<br />
και όλη η κοσμογονεία της σάρκας των χείλων<br />
η στίλβη των δοντιών<br />
κάποιες τυχαίες αντανακλάσεις<br />
οι φωτοβολίδες των ματιών<br />
δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφισβητήσει κανείς<br />
ότι πρόκειται πράγματι για ένα χαμόγελο βαθιάς ευχαρίστησης<br />
- τι να σου έλεγαν εκείνη τι στιγμή<br />
τι να βλεπες άραγε -<br />
μιαν άνοιξη παράταιρη εκπέμπει<br />
μέσα στο δωμάτιο</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-32543232177602173522007-03-17T03:01:00.001+02:002015-08-04T02:01:56.840+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
οι ώρες της νύχτας<br />
αναπνέουν ήσυχα και αθόρυβα<br />
απόψε<br />
πιο ήσυχα και από τις πέτρες<br />
που στολίζουν - εν αγνοία τους - το ράφι πάνω από το γραφείο<br />
τα στοιβαγμένα μολύβια στη θήκη τους<br />
κάποιοι κατάλογοι deliveries που ξέμειναν σε λάθος σημείο<br />
-ας μείνουν εκεί-<br />
πιο ήσυχα από τη μαύρη οθόνη της τηλεόρασης στο βάθος απέναντι<br />
τη μαύρη οθόνη του τοίχου<br />
τα βιβλία υπάκουα στη σειρά τους<br />
ένα ζευγάρι μπότες δίπλα στο καναπέ<br />
- σε λάθος θέση κι αυτές<br />
σύντροφοι, ωστόσο, στη μοναξιά τους -<br />
διακρίνω στο βάθος της μπαλκονόπορτας το περίγραμμά τους<br />
το περίγραμμα εκείνο που παρέχει λαθραία ο δημόσιος φωτισμός του δρόμου<br />
μέσα από την ιδιωτική ησυχία των παραθύρων<br />
για να αποσαφηνίσει - διακριτικά κι αυτός -<br />
ότι είναι νύχτα<br />
<br />
ότι κάτι άλλο δε πρόκειται<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMnoKlVBMUS04NQ1vMKcagkbomk_0oHc4sjNSao_G8gD7-M4nTlPSoJyoLjvq2QP8pxTKcB9Admfh8Z780zBajLpQVg92ma3_NPcOhO90yg6a3291LEO4V2HCX1a3Kgj0lxCfn/s1600-h/04001064.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5043015732478890498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMnoKlVBMUS04NQ1vMKcagkbomk_0oHc4sjNSao_G8gD7-M4nTlPSoJyoLjvq2QP8pxTKcB9Admfh8Z780zBajLpQVg92ma3_NPcOhO90yg6a3291LEO4V2HCX1a3Kgj0lxCfn/s320/04001064.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 126px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 636px;" /></a></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-64965675528701063212007-01-14T15:09:00.002+02:002015-08-04T02:07:10.514+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpsvBzMGfLsGszB8mofjuNM626Grk3bIH-DPAfdHxwVMB8eTB2Yn8n-ex87yEv90leo28FR9A6o52cpJ0anuHthoYWyvCQ3xiQaMKLXlc_3WGJ9jQNmJ-_1kLykKhGmboDt619/s1600-h/globule2d.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5019946093135140610" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpsvBzMGfLsGszB8mofjuNM626Grk3bIH-DPAfdHxwVMB8eTB2Yn8n-ex87yEv90leo28FR9A6o52cpJ0anuHthoYWyvCQ3xiQaMKLXlc_3WGJ9jQNmJ-_1kLykKhGmboDt619/s320/globule2d.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 96px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 167px;" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
αναγκαστικά ο πυρετός υποχωρεί<br />
κάποια στιγμή<br />
ο ψευδάργυρος επανέρχεται σε τιμές φυσιολογικές<br />
για το σώμα<br />
- ότι ίσως ψεύδεται αυτό το θερμόμετρο<br />
μόνο η καρδιά μπορεί να το γνωρίζει,<br />
καθότι ανθεκτική στις ψευδείς πληροφορίες<br />
μπορεί να αναγνωρίζει μόνο αλήθειες.<br />
Περιστασιακά, ωστόσο, συνεργάζεται με την αυταπάτη<br />
- αυτό θα κάνει πάλι -<br />
όταν οι περιστάσεις το απαιτούν<br />
- και αυτή είναι μια τέτοια περίσταση .<br />
<br />
Η επιθυμία<br />
πείθεται και αυτή<br />
να επιστρέψει σε όλα εκείνα που συνήθιζαν να είναι επιθυμίες<br />
πριν απ` αυτόν.<br />
(Είχε ετοιμάσει τις αποσκευές της<br />
για το ταξίδι που κέρδισε σε κείνη τη κλήρωση<br />
δε πίστευε στα μάτια της - τι στιγμή κι αυτή<br />
για πότε συγκέντρωσε τόσα πράγματα<br />
- άραγε πού βρίσκονταν τόσο καιρό καταχωνιασμένα<br />
αλλά και πού θα χωρούσαν όλα αυτά-<br />
για πότε βρήκε χάρτες<br />
για πότε εξασφάλισε τον κατάλληλο ρουχισμό<br />
σα να ήταν πάντα έτοιμη για αυτό το ταξίδι<br />
σα να το ήξερε<br />
μα όταν πήγε να παραλάβει τα εισιτήρια<br />
τι ατυχία<br />
η κλήρωση είχε καταστεί άκυρη<br />
για λόγους αδιευκρίνιστους ως τώρα<br />
το ταξίδι έπρεπε να αναβληθεί επ` αόριστον).<br />
<br />
Για αρκετές μέρες αρνούνταν να επιτρέψει στη συνήθεια<br />
να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους.<br />
Μα και η συνήθεια<br />
- μετά από τέτοια αναστάτωση -<br />
δε θυμόταν πού ακριβώς βρίσκονταν όλα αυτά<br />
πριν<br />
σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ<br />
περιέργως<br />
<br />
Η μνήμη ανένδοτη να βοηθήσει.<br />
Πάντα είχε διαφορές με την επιθυμία<br />
- πιστεύει ότι είναι ανεπίδεκτη των μαθημάτων που της παρέχει<br />
στα παθήματά της .<br />
Παρενέβη όμως, ευτυχώς, η απόγνωση<br />
και όντως<br />
από χθές το βράδυ η μνήμη υπερέβη εαυτόν<br />
και επιτέλους καταδέχτηκε<br />
-κάπως βαριεστημένα και σχεδόν υπεροπτικά είναι η αλήθεια -<br />
να τείνει για άλλη μια φορά<br />
χείρα βοηθείας:<br />
<span style="font-style: italic;">με αυτή τη μουσική συνηθίζεις να ξυπνάς τις τελευταίες εβδομάδες</span><br />
<span style="font-style: italic;">τα cd μπαίνουν σε εκείνο το συρτάρι<br />μη τα μπερδεύεις με τα soundtracks<br />τα πουκάμισα θα κρεμαστούν στην αριστερή πλευρά της ντουλάπας<br />η διαδρομή προς τη δουλειά σου με τη μηχανή διαρκεί περίπου 25 λεπτά<br />πρέπει επιτέλους να φτιάξεις το αριστερό πίσω φλας<br />σου αρέσει να περιεργάζεσαι τα παράθυρα του Hilton όταν σταματάς στο φανάρι<br />έχεις πολλές μέρες να μιλήσεις με τον Α.<br />ήθελες να πάρεις ένα νέο σετ πιάτων - τα έχεις βαρεθεί αυτά<br />ήθελες και να κουρευτείς<br />έχεις πολύ καιρό να φας φρούτα<br />σκεφτόσουν να καλέσεις τη Β. με τον Α. - το είχες υποσχεθεί<br />είναι Ιανουάριος<br />είχες πει ότι θα πας στην ορεινή Αρκαδία κάποιο διήμερο<br />ήθελες να ρίξεις φάρμακο στο φυτό που μαράθηκε<br />και να καθαρίσεις το εσωτερικό του ψυγείου<br /><br /><br /><br /></span></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-48360529827002118672006-12-08T00:29:00.001+02:002015-08-04T02:44:35.398+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYmpmjKhQECRiWeMWhmjSzF9cpNwMLkAcJDG2-atWc02lYcEu6rkm7WpAeS1a2OtuhzVN1ti7kvF5fls1RCtlFCaqf3eLrriMrqRNCqADVGLQWgc8D4_fh5Mw7dRpIKmREkIyB/s1600-h/robin1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5006320091193965874" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYmpmjKhQECRiWeMWhmjSzF9cpNwMLkAcJDG2-atWc02lYcEu6rkm7WpAeS1a2OtuhzVN1ti7kvF5fls1RCtlFCaqf3eLrriMrqRNCqADVGLQWgc8D4_fh5Mw7dRpIKmREkIyB/s320/robin1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 176px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></a><br />
είδα αυτό που περίμενα<br />
- κι εσύ αυτό είπες -<br />
και ίσως χαρήκαμε και οι δυο, αλλά δε θελήσαμε να το δείξουμε<br />
- είναι καλύτερα ίσως ο άλλος να μη ξέρει -<br />
τα μαλλιά σου μαλακά και απεριποίητα είχαν ένα αστείο σχήμα<br />
κι έβλεπα τη σκηνή -σε μια δεύτερη συνάντηση- αν υπήρχε <br />
να τα εκνευρίζω με βρεγμένα χέρια - πείραγμα θα ήταν<br />
και έκπληκτος διαπίστωνα ότι ήταν το μόνο που θα ήθελα να διορθώσω εκείνη τη στιγμή πάνω σου<br />
γιατί όλα τα άλλα - το ξαναλέω - ήταν αυτό που περίμενα<br />
από τις φωτογραφίες που μου έδειχνες<br />
για τις φωτογραφίες που σου έδειχνα<br />
και να τώρα μπροστά στις εντυπώσεις -ενώπιον - αφήσαμε στη μουσική του ραδιοφώνου<br />
να διαχειριστεί την αρχική αμηχανία<br />
που δεν ήταν εμφανής<br />
γιατί μιλούσαμε και λέγαμε για ταξίδια και πόλεις που είδαμε ή δεν είδαμε<br />
για ανθρώπους που συναντήσαμε αλλά δε μας συνάντησαν<br />
και άλλους που εμείς δε συναντήσαμε<br />
για τις εργασίες μας και το χρόνο που αναλώνουμε<br />
και πού τελικά στοχεύει όλο αυτό<br />
και άλλα πολλά<br />
κουβέντες<br />
που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις<br />
διάτρητο παραπέτασμα<br />
για να έχει χρόνο το βλέμμα να ανιχνεύσει το τόπο του εγκλήματος που επίκειται<br />
-το σώμα -<br />
με ριπές οφθαλμού να αποταμιεύσει στη κάβλα<br />
ό,τι προλάβει<br />
το γυμνό μπράτσο με ένα ισχνό σημάδι από έγκαυμα παλιό<br />
τη καθαρή επιδερμίδα με το ανεπαίσθητο τρίχωμα<br />
το διάγραμμα του στήθους στις απότομες κινήσεις καθώς αλλάζεις θέση στο κάθισμα<br />
τον πλούτο των γλουτών που ανέχονται το παντελόνι<br />
με ριπές οφθαλμού κι εσύ αυτά που σε ενδιέφεραν<br />
- παγίδεψα κάποιες ακροματιές σου -<br />
καθώς οι κουβέντες έκαναν τον κύκλο τους - έπρεπε να ανανεώνονται<br />
για χάρη της βραδύτητας<br />
για χάρη της αναμονής<br />
και το ερώτημα, αν θα προχωρήσουμε στα περαιτέρω κάπνιζε<br />
μαζί με τα τσιγάρα<br />
<br />
και αφού η ώρα πέρασε<br />
και έπρεπε να φύγεις<br />
κοιτάξαμε το δεύτερο άδειο σου ποτήρι -μισογεμάτο το δικό μου -<br />
για να επιβεβαιώσουμε σιωπηλά ότι εκείνο το βράδυ δε θα γίνει κάτι<br />
-το είχαμε άλλωστε δηλώσει και οι δύο -<br />
δικλείδα ασφαλείας σε περίπτωση απογοήτευσης<br />
αλλά και αλήθεια από πλευράς μου, μιας και δεν ενδίδω συχνά σε συναντήσεις<br />
με αυτό το τρόπο<br />
-συνήθως εξασφαλίζω χρόνο μπροστά στο άγνωστο-<br />
σηκώθηκες να πας στη τουαλέτα<br />
κι αφού επέστρεψες<br />
δεν ξανακάθησες<br />
γιατί είχε περάσει η ώρα<br />
και έπρεπε να φύγεις<br />
<br />
στη πόρτα συμφωνήσαμε ότι θα ξαναμιλήσουμε - δε θυμάμαι αν το εννοούσαμε<br />
άνοιξα τη πόρτα<br />
το ψύχος του διαδρόμου εισέβαλε<br />
το βλέμμα σου ζεστό με κοίταξε<br />
ψύχραιμα εγώ σε κοιτούσα<br />
<br />
με μια αβίαστη αποφασιστηκότα κατευθύνθηκες στις σκάλες<br />
- η αναμονή του ασανσέρ θα μας υποχρέωνε σε μια ευγενική αμηχανία που δε θέλαμε-<br />
χαιρέτησες και κατέβηκες το πρώτο σκαλί<br />
πριν κατέβεις το δεύτερο<br />
αιφνιδιαστικά άπλωσες να μου σφίξεις το χέρι<br />
-έμοιαζε περιττό εκείνη τη στιγμή- <br />
για τη χαρά της γνωριμίας<br />
πριν λύσουμε τη χειραψία<br />
δυνάμωσες την ένταση<br />
δυνάμωσα περισσότερο εγώ τη δική μου<br />
σε τράβηξα πάλι μέσα<br />
στο τοίχο σε κόλλησα<br />
που άρχισε να λιώνει<br />
<br />
πάλι στη πόρτα<br />
δυο ώρες μετά<br />
ήταν όμορφο παραδεχτήκαμε<br />
αυτό που έγινε<br />
και ήταν πραγματικά<br />
στο τοίχο με κόλλησες εσύ αυτή τη φορά<br />
σφιχτά <br />
<br />
πέρασε μία μέρα από τότε<br />
πέρασαν δύο μέρες<br />
εβδομάδες και μήνες<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-1157902702698076552006-09-20T18:36:00.001+03:002008-03-29T18:21:14.723+02:00<span style="font-style: italic;">for audio track right click here and open in a new window</span><br /><a href="http://www.snapdrive.net/files/116505/01-dario_marianelli-remember_remember.mp3" title="01-dario_marianelli-remember_remember.mp3"><br /> 01-dario_marianelli-remember_remember.mp3<br /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/V.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/V.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;font-family:georgia;font-size:180%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(102, 0, 0);">V for Vendetta</span></span></span></span><br /></div><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;font-family:georgia;font-size:180%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(102, 0, 0);"><br /></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style=";font-family:arial;font-size:130%;" ><span style="font-family:arial;"><br /></span><span style=";font-family:times new roman;font-size:85%;" ><br /></span><span style="color: rgb(192, 192, 192);font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><span style="font-family:times new roman;">αναφορά σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ....και ελπίζω όχι προφητική</span> </span></span><span style="font-size:100%;"><br /></span></span><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color: rgb(102, 0, 0);">remember , remember....</span><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/V%20For%20Vendetta%2006%20kkk.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/V%20For%20Vendetta%2006%20kkk.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /></span></span></span><span style="color: rgb(255, 0, 0);font-family:times new roman;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="font-style: italic;">remember remember the fifth of November<br /><br /></span><span style="font-style: italic;">the gunpowder treason and plot<br /></span><br /><span style="font-style: italic;">i know of no reason why the gunpowder treason<br /><br /></span><span style="font-style: italic;">should ever be forgot</span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/b30058818.0.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 243px; height: 158px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/b30058818.0.jpg" alt="" /></a><span style=";font-family:verdana;font-size:85%;" ><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:georgia;font-size:78%;" >ποιός ήταν εκείνος ο άντρας ;</span></span></span><span style="font-size:78%;"><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;font-size:78%;" >ξέρω ότι τον έλεγαν Γκάι Φόξ<br />και το 1605 προσπάθησε να ανατινάξει το Κοινοβούλιο</span><span style="font-size:78%;"><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;font-size:78%;" >όμως ποιός αληθινά ήταν ;</span><span style="font-size:78%;"><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;font-size:78%;" >τι είδους άνθρωπος ;</span><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_guy_OS_16cf.0.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 165px; height: 346px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_guy_OS_16cf.0.jpg" alt="" border="0" /></a></span></span></span></span><span style="color: rgb(204, 102, 0); font-weight: bold;font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >....μας λένε να θυμόμαστε ιδέες , όχι ανθρώπους.</span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" > </span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να αποτύχει</span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" > , </span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >μπορεί να συλληφθεί , να σκοτωθεί ή να ξεχαστεί.</span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" > </span><span style="color: rgb(0, 0, 0);font-family:verdana;" ><span style="color: rgb(204, 204, 255);">όμως και 400 χρόνια μετά , μια ιδέα μπορεί να αλλάξει το κόσμο.</span></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >ξέρω τη δύναμη των ιδεών.</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >πολλοί σκότωσαν για να τις διαδώσουν</span><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >ή για να τις υπερασπιστούν.</span><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >μα δε <span style="color: rgb(204, 204, 255);">φιλάς</span> μια ιδέα,</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >δε την <span style="color: rgb(204, 204, 255);">αγγίζεις</span> , δε τη κρατάς <span style="color: rgb(204, 204, 255);">αγκαλιά</span></span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-family:verdana;" >οι ιδέες δε <span style="color: rgb(204, 204, 255);">ματώνουν</span> , δεν αισθάνονται πόνο</span></span></span></span><span style="color: rgb(204, 102, 0); font-weight: bold;font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 102, 0);font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 204, 255);">και δε σ'ερωτεύονται</span><br /><br /></span></span></span><span style="color: rgb(204, 204, 255); font-weight: bold;font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 204, 255);">...γι'αυτό δε μου λείπει μια ιδέα</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">μου λείπει ένας άντρας</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Ο άντρας που μ' έκανε να θυμάμαι τη 5η του Νοέμβρη.</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Ο άντρας που δε ξεχάσω ποτέ</span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 204, 255);font-size:100%;" ><span style="font-size:85%;"><br /></span><br /></span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/parliamentttt.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 469px; height: 150px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/parliamentttt.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/Sympathy-for-Mr-V-for-Vendetta-9.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 475px; height: 204px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sympathy-for-Mr-V-for-Vendetta-9.jpg" alt="" border="0" /></a></span></span></span><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:times new roman;"><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 153, 255);font-size:100%;" > Ο V έχει καταλάβει το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο BTN και απευθύνεται αιφνιδιαστικά στο λαό</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-size:85%;"><br /></span></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" ><br /></span></span></span></span><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" ><span style="font-family:courier new;"><span style="font-weight: bold;">Καλησπέρα Λονδίνο</span>.</span></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Κατ' αρχάς συγγνώμη για τη διακοπή.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Κι εγώ , όπως πολλοί από σας εκτιμώ τη καθημερινότητά μας</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >την ασφάλεια των οικείων πραγμάτων , την ηρεμία της ρουτίνας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Τα απολαμβάνω όσο κι εσείς.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Μα στο πλαίσιο της ανάμνησηςτων γεγονότων του παρελθόντος</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >που συνδέονται με το θάνατο ή το τέλος ενός αιματηρού αγώνα,</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >συνήθως αυτά γιορτάζονται με μέρα αργίας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Σκέφτηκα λοιπόν να ξεχωρίσουμε τη μέρα της 5ης Νοεμβρίου,</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >που δυστυχώς δε θυμάται κανείς,</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >για να μου αφιερώσετε λίγο χρόνο και να με ακούσετε.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που δε θέλουν να μιλήσουμε.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Υποψιάζομαι ότι τώρα διαταγές ακούγονται στα τηλέφωνα</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >και οπλισμένοι άντρες γρήγορα θα καταφτάνουν εδώ.<br /><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >....γιατί ακόμα κι αν το κλόμπ υποκαθιστά τη συζήτηση</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >οι λέξεις πάντα θα διατηρούν τη δύναμή τους.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Οι λέξεις μεταφέρουν νοήματα και , για όσους ακούνε , εκφράζουν την αλήθεια.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Και η αλήθεια είναι ότι κάτι τρομερό συμβαίνει στη χώρα.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Βία και αδικία , αδιαλλαξία και καταπίεση.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Κι αν κάποτε διαμαρτυρόσασταν , σκεφτόσασταν ή μιλούσατε ,</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >τώρα έχετε κάμερες και συστήματα παρακολούθησης</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >που αναγκάζουν την υποταγή σας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Πώς συνέβη ; Ποιός ευθύνεται γι' αυτό ;</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Σίγουρα κάποιοι φταίνε περισσότερο από άλλους. Και θα λογοδοτήσουν.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Αλλά για να πούμε την αλήθεια , αν ψάχνετε για ενόχους</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >κοιταχτείτε σε έναν καθρέφτη.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Ξέρω γιατί το κάνατε. Ξέρω γιατί φοβάστε. Ποιός δε θα φοβόταν;</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Πόλεμος , τρόμος , αρρώστιες.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Υπάρχουν μυριάδες προβλήματα που συνετέλεσαν να διαφθαρούν τα κίνητρα και να χάσετε τη κοινή λογική. Ο φόβος σάς κατέλαβε.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Και στο πανικό σας πιστέψατε στον Ανώτατο Καγκελάριο, Άνταμ Σάτλερ.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/20060319114819338_4.0.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 183px; height: 125px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/20060319114819338_4.0.jpg" alt="" border="0" /></a></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" ><br />Σας υποσχέθηκε τάξη και ειρήνη.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Και σε αντάλλαγμα ζήτησε μόνο τη σιωπηλή υποταγή σας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Χθές , διέκοψα τη σιωπή σας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Χθές , ανατίναξα τα δικαστήρια</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >για να θυμήσω στη χώρα όλα αυτά που έχουν ξεχαστεί.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Πριν 400 χρόνια ένας σπουδαίος άνθρωπος θέλησε να χαράξει τη 5η Νοεμβρίου</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >για πάντα στις μνήμες μας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >στόχος του ήταν να θυμίσει ότι η δικαιοσύνη και η ελευθερία</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >δεν είναι απλές λέξεις. Είναι τρόπος ζωής.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Οπότε , αν δε βλέπετε τίποτα , αν τα εγκλήματα της κυβέρνησης σάς είναι τελείως άγνωστα , τότε σβήστε τη 5η Νοέμβρη από τη μνήμη σας.</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >Αλλά , αν βλέπετε ό,τι βλέπω , αν νιώθετε ό,τι νιώθω ,</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >αν ψάχνετε ό,τι ψάχνω , τότε ζητώ να σταθείτε πλάι μου σε ένα χρόνο από σήμερα</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >έξω από τις πύλες του Κοινοβουλίου</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" >και μαζί θα τους προσφέρουμε μια 5η Νοέμβρη</span><span style=";font-family:courier new;font-size:130%;" ><br /></span><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-family:courier;font-size:130%;" ><span style="font-family:courier new;">που δε θα ξεχαστεί ποτέ</span><br /><br /><br /><br /><br /></span><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/2267803standalone4qf.0.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/2267803standalone4qf.0.jpg" alt="" border="0" /></a><span style="color: rgb(153, 51, 153);">ο λαός δε πρέπει να φοβάται τη κυβέρνηση , η κυβέρνηση πρέπει να φοβάται το λαό</span><br /> </span></span></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:85%;"><span> <span style="color: rgb(204, 204, 255);"><span style="font-style: italic;">(αυτό νομίζω το έχει πει και κάποιος άλλος )</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;"><br /><br /><br /></span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_evey_06.0.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 195px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_evey_06.0.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(192, 192, 192);">- κι αυτό θα γίνει ανατινάζοντας κτήρια;</span><br /></span><span style="color: rgb(153, 51, 153);">- ένα κτήριο είναι ένα σύμβολο , όπως και η ανατίναξή του</span><br /><span style="color: rgb(153, 51, 153);">οι άνθρωποι δίνουν αξία στα σύμβολα.</span><br /><span style="color: rgb(153, 51, 153);">από μόνο του ένα σύμβολο είναι κενό , αλλά με συμμετοχή πολλών</span><br /><span style="color: rgb(153, 51, 153);">η ανατίναξη αλλάζει το κόσμο</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/bfvendetta10.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 347px; height: 92px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/bfvendetta10.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/2ND_TOWER_jpg_JUST_AFTER_IMPACT_SHOWING_HUGE_EXPLOSbbv.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 73px; height: 101px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/2ND_TOWER_jpg_JUST_AFTER_IMPACT_SHOWING_HUGE_EXPLOSbbv.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /></span></span><span style="color: rgb(204, 204, 255);"><br /> <br /> (...?.!...)</span><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_shadow_112.2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 373px; height: 240px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_shadow_112.2.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(153, 51, 153);font-family:courier new;" ><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />οι καλλιτέχνες μέσα από τα ψέματα λένε αλήθειες<br />ενώ οι πολιτικοί τα λένε για να κρύψουν την αλήθεια<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_evey_08.0.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 248px; height: 138px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_evey_08.0.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/v-for-vendetta-stills37nnbv.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 319px; height: 228px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/v-for-vendetta-stills37nnbv.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /></span><span style="color: rgb(153, 51, 153);"><br /><br /><br /><br /><br />όταν κρύβεσαι για χρόνια τελικά ξεχνάς ποιός πραγματικά είσαι</span><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><br /></span></span></span><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><span style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0);"><br /></span></span></span></span><div style="text-align: right; color: rgb(204, 204, 255);"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic; color: rgb(204, 255, 255);">(<span style="color: rgb(192, 192, 192);"> το συμπέρασμα ένος ομοφυλόφικου τηλεοπτικού αστέρα )</span></span><br /></span></div></div><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;"><br /><br /></span></span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_evey_10.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_evey_10.jpg" alt="" border="0" /></a></span></span></span><span style="font-style: italic; color: rgb(204, 204, 255);"><span style="color: rgb(204, 204, 255);">το γράμμα της Βάλερι ( μέσα στις φυλακές ) προς την Ήβη</span></span><span style="color: rgb(204, 255, 255); font-style: italic;"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153);"><br /></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><br />Ξέρω ότι δε μπορώ να σε πείσω ότι αυτό δεν είναι κάποιο κόλπο τους<br />αλλά δε με νοιάζει.<br />Είναι από μένα.<br />Με λένε Βάλερι.<br />Δε νομίζω ότι θα ζήσω πολύ ακόμα και ήθελα σε κάποιον να πω για τη ζωή μου.<br />Είναι η μόνη αυτοβιογραφία που θα προλάβω να γράψω και , Θεέ μου , τη γράφω πάνω σε χαρτί τουαλέτας .<br />Γεννήθηκα στο Νότιγχαμ το 1985. Δε θυμάμαι τα παιδικά χρόνια αλλά θυμάμαι τη βροχή . Η γιαγιά μου είχε μια φάρμα στο Τότλμπρουκ και μου έλεγε ότι ο Θεός υπάρχει μέσα στη βροχή.<br />Μετά το δημοτικό , με εξετάσεις μπήκα σε Γυμνάσιο Θηλέων .<br />Στο σχολείο ερωτεύτηκα πρώτη φορά . Την έλεγαν Σάρα. Μου άρεσαν οι καρποί των χεριών της . Ήταν πανέμορφοι . Νόμιζα θα αγαπιώμασταν για πάντα . Θυμάμαι η δασκάλα μάς είπε πως αυτό ήταν μια φάση , πως όλα τα κορίτσια το ξεπερνάνε μετά την εφηβεία τους. Η Σάρα το ξεπέρασε . Εγώ , όχι.<br />Το 2002 ερωτεύτηκα μια κοπέλα που την έλεγαν Κριστίνα. Τότε το είπα στους γονείς μου. Δε θα μπορούσα να το καταφέρω χωρίς τη στήριξη της Κρίς.<br />Ο πατέρας δε κοίταζε . Μου είπε να φύγω και να μη ξαναγυρίσω. Η μητέρα δεν είπε τίποτα. Απλά τους είχα πει την αλήθεια . Ήταν τόσο κακό αυτό ;<br />Η αξιοπρέπειά μας χάνεται εύκολα , όμως μόνο αυτή έχουμε. Είναι το πιο μικρό μας κομματάκι. Κι όμως μέσα σε αυτό είμαστε ελεύθεροι<br />.............................<br />Πάντα ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου.<br />Το 2015 έπειξα στη πρώτη μου ταινία '' Σπίτια από αλάτι ''. Ο πιο σημαντικός ρόλος στη ζωή μου , όχι για τη καριέρα μου , αλλά γιατί εκεί γνώρισα τη Ρουθ.<br />Όταν πρωτοφιλιθήκαμε κατάλαβα ότι δε θα φιλούσα ποτέ άλλο στόμα.<br />Μετακομίσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο.<br />Φύτεψε scarlet carsons για μένα στη ζαρντινιέρα του παραθύρου κι έτσι το σπίτι μας μύριζε πάντα τριαντάφυλλα.<br />Ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου.<br />Αλλά ο πόλεμος στην Αμερική χειροτέρευε και τελικά ήρθε στο Λονδίνο . Μετά απ'αυτό δε συνέβηκε τίποτα καλό. Για κανέναν.<br />Θυμάμαι πώς άρχισε να αλλάζει το νόημα των λέξεων. Ασυνήθιστες λέξεις όπως ''παράπλευρος'' και ''παράδοση'' έγιναν τρομακτικές , ενώ ''γοτθικός '' και ''άρθρα υποταγής '' απέκτησαν δύναμη.<br />Θυμάμαι που το '' διαφορετικός '' έφτασε να σημαίνει '' επικίνδυνος ''.<br />Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω γιατί μας μισούν τόσο πολύ .<br />Συνέλαβαν τη Ρουθ την ώρα που ψώνιζε φαγητό. Δεν έχω κλάψει περισσότερο στη ζωή μου. Δεν πέρασε πολύς καιρός και συνέλαβαν κι εμένα.<br />Είναι περίεργο που η ζωή μου θα τελείωνε σε αυτό εδώ το κελί.<br />Αλλά για τρία χρόνια είχα τριαντάφυλλα και δε ζήτησα ποτέ συγγνώμη από<br />κανέναν.<br />Θα πεθάνω εδώ μέσα.<br />Και το πιο μικρό μου κομματάκι θα εξαφανιστεί. Το κάθε κομματάκι....εκτός από ένα. Ένα κομματάκι. Είναι μικρό και εύθραυστο , αλλά είναι το μόνο που αξίζει να έχει κανείς. Δε πρέπει ποτέ να το χάσουμε ή να το προδώσουμε.<br />Ποτέ να μη τους αφήσουμε να μας το πάρουν.<br />Όποιος κι αν είσαι ελπίζω να δραπετεύσεις από εδώ μέσα.<br />Ελπίζω η γη να γυρίζει ακόμα και όλα να είναι καλύτερα.<br />Αλλά πάνω απ'όλα επίζω να καταλάβεις τι εννοώ<br />όταν λέω ότι , ακόμα κι αν δε σε ξέρω<br />κι ίσως ποτέ να μη σε συναντήσω , να γελάσω ή να κλάψω μαζί σου ή να σε φιλήσω,<br />σ'αγαπώ.<br />Με όλη μου τη καρδιά , σ' αγαπώ .<br /><br />Βάλερι<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_shadow_114.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_shadow_114.jpg" alt="" border="0" /></a></span></span></span><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><span style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0);font-size:85%;" ><span style="color: rgb(204, 255, 255);">V προς Ήβη</span><br /></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153);">....υπάρχει ένα πρόσωπο πίσω από τη μάσκα , αλλά δεν είμαι αυτό .<br />Δεν είμαι ούτε το πρόσωπο , ούτε η σάρκα κάτω από αυτό , ούτε τα κόκκαλα κάτω από τη σάρκα<br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic;"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_V_14.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_V_14.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/06rt.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 199px; height: 91px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/06rt.jpg" alt="" border="0" /></a></span></span></span><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153);"><span style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0);font-size:85%;" ><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">V προς Επιθεωρητή Κρίντι</span><br /></span></span></span></span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 153);">...Κάτω απ'τη μάσκα υπάρχει κάτι περισσότερο από σάρκα<br />Κάτω απ'αυτή τη μάσκα ζει μια ιδέα κε Κρίντι.<br />Και οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες....<br /><br /><br /></span></span> </span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/pto_OS_evey_12.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 701px; height: 224px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/pto_OS_evey_12.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/2006-08-14-vendettanb.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 383px; height: 221px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/2006-08-14-vendettanb.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/desktop_rays_400.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 187px; height: 130px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/desktop_rays_400.jpg" alt="" border="0" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-26425631.post-1153957848620890952006-09-04T22:42:00.001+03:002015-08-04T03:34:03.647+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: trebuchet ms; font-weight: bold;"><br /><span style="font-size: 100%;">Βραχονησίδα </span></span><span style="font-family: trebuchet ms; font-size: 100%;"><br /></span><br />
<div style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;">Τον αναγνώρισα αμέσως μέσα στο πλήθος που είχε κατακλύσει εκείνη τη στιγμή το κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών. Αν και έχουν περάσει έξι περίπου χρόνια από εκείνες τις μέρες, θα τον αναγνώριζα ακόμα κι αν βρισκόταν μέσα στον πιο πυκνό σχηματισμό στρατιωτικής παρέλασης, ανάμεσα σε εκατοντάδες ομοιόμορφες χακί στολές. Ευγενικά διέκοψα τον πωλητή, τον οποίο είχα υποβάλει στο βάσανο της απαρίθμησης τεχνικών προδιαγραφών, δυνατοτήτων, εγγυήσεων και δε συμμαζεύεται για το πολυπόθητο mp3 player και έσπευσα προς αυτόν. Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στη βαβούρα, τη μονότονη μουσική και τους ιδρωμένους πελάτες, έφτασα πίσω από τη πλάτη του - το κάθαρμα φρόντιζε να την προβάλλει μέσα από ένα μαύρο φανελάκι που έγλειφε το κορμό του ανελέητα. Από κάτω φορούσε ένα καλοκαιρινό παντελόνι - πυτζάμα, τόσο λεπτό και μαλακό που σε προκαλούσε να δοκιμάσεις την αντοχή του στο σκίσιμο. Μιλούσε με μια γκόμενα - τη γκόμενά του προφανώς - για συσκευές κινητού τηλεφώνου. Δε χρειάστηκε να τον σκουντήσω, καθώς -ενστικτωδώς; - στράφηκε προς το μέρος μου.<br />- Εσύ δεν είσαι ο Ν. ; ρώτησα και αμέσως με κατέλαβε ένα κύμα συσπάσεων, από αυτές που δε σε ρωτάνε όταν έρχονται και αν δεν ελέγξεις την έντασή τους μπορούν να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Το περίεργο είναι ότι μετά την αμοιβαία αναγνώριση διαπίστωνα το ίδιο κύμα έντασης και από την άλλη πλευρά, γεγονός που προκαλούσε την ανακύκλισή του με όλες τις χρωματικές και εκφραστικές αλλοιώσεις που αυτό συνεπάγεται.</span></div>
<span style="font-family: trebuchet ms; font-size: 100%;"><br /><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq.0.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 122px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 633px;" /></span><br />
<div style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;">Δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκέφτηκα τη πρώτη φορά που τον είδα, πριν έξι χρόνια. Τον θυμάμαι όμως, να κάθεται απέναντί μου, μέσα σ` ένα απ αυτά τα προπολεμικά στρατιωτικά βαν, που θα μας μετέφερε στο λιμάνι. Από κει θα μεταφερόμασταν στο φυλάκιο της βραχονησίδας. Καθόταν στην άκρη της σκεπαστής καρότσας με φόντο τα σύννεφα χωματόσκονης, με το βλέμμα καρφωμένο στη βρώμικη λαμαρίνα του πατώματος ,τρανταζόμενος, όπως κι εμείς οι υπόλοιποι από τον κακοτράχαλο δρόμο, σαν κακοστοιβαγμένα σακιά, αμίλητοι. Έκανε τη πρώτη του θητεία ως ανθυπολοχαγός. Προσπαθούσε να δείχνει σίγουρος, δυνατός και περήφανος αλλά το βλέμμα του έκρυβε ανασφάλεια. Κάτι που επαληθεύτηκε στη πορεία και με την αρχική συμπεριφορά του απέναντί μου. Ήμουν δόκιμος, μεγαλύτερός του στην ηλικία και είχα πολύ καλή σχέση με το λόχο μου. Υπηρετούσα στο νησί αρκετούς μήνες πριν έρθει αυτός. Κι ενώ αυτό το καλό κλίμα στην ομάδα θα έπρεπε να τον χαροποιεί, φαινόταν να του προκαλεί το ακριβώς αντίθετο, ανασφάλεια, η οποία εκφραζόταν κυρίως απέναντί μου με περίεργες απαιτήσεις . Η διπλωματική συμπεριφορά μου όμως, στις μέρες που ακολούθησαν, τον έκανε στη πορεία να χαλαρώσει και να ξεδιπλώσει ένα πιο φιλικό πρόσωπο. Βοήθησαν βέβαια και άλλα στοιχεία της φύσης, όπως το ιώδειο του αιγαίου και οι ζεστές νύχτες με τους περίεργους θορύβους και τα ενοχλητικά κουνούπια... </span></div>
<div style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;"><br />Μόνο στιγμές μπορώ να ανακαλέσω από εκείνο το αρκετά θολό πλέον καλοκαίρι.<br /><br />Δεύτερη ή τρίτη μέρα της παρουσίας μας στη βραχονησίδα. Αποστολή μας η φύλαξη της περιοχής από τον εχθρό, τους λαθρομετανάστες, το παράνομο εμπόριο και ο,τιδήποτε τελοσπάντων κινούνταν χωρίς να φέρει χακί ή σημαία ελληνική. Από τη προηγούμενη φρουρά γνωρίζαμε ότι τα πράγματα εκεί ήταν ''χυμαδιό''. Ήταν γνωστό γενικά ότι το δεκαπενθήμερο εκεί ήταν πάντα της ''ρέκλας''. Σπάνια να σε ελέγξει κάποιος αιφνιδιαστικά . Τηρούσες μόνο τα βασικά . Ο αιμοβόρος και συμπλεγματικός νεαρός ανθυπολοχαγός όμως είχε άλλη άποψη . Απαίτησε εγερτήριο κανονικό στα άγρια χαράματα , κανονική αναφορά , ύψωση και χαιρετισμό της σημαίας και με έθεσε προ των ευθυνών μου . Ήταν τόσο σίγουρος ότι δε θα γινόταν εύκολα αυτό που απαιτούσε , που προαλλοιφόταν για την επικείμενη ένταση . Τα φαντάρια ήθελαν να τον λυντσάρουν . Αποφύγαμε το μακελειό , αφού κατάφερα να τους πείσω ότι έπρεπε να κάνουμε ό,τι ζητούσε , και μάλιστα με ζήλο τις πρώτες μέρες , μέχρι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του και να τον πείσουμε στη συνέχεια ότι δεν είναι απαραίτητο να γίνονται όλα με αυστηρή τυπικότητα . Δε θα ξεχάσω τη συγκρατημένη έκπληξή του την επόμενη μέρα , καθώς ο λόχος βρισκόταν από νωρίς έξω από το κελί του σε κανονική παράταξη και με τη τσίμπλα στο μάτι να τον περιμένουμε να βγει για τη πρωϊνή αναφορά . Ο ίδιος δεν είχε προλάβει καλά καλά να φορέσει τη στολή του.<br /><br /><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 127px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 639px;" /></span></div>
<div style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;">Μια από εκείνες τις πρώτες νύχτες δε μπορούσα να κοιμηθώ. Ο γιατρός του λόχου ροχάλιζε αλύπητα - είμασταν στο ίδιο κελί. Στο διπλάνο ακριβώς με τη μεγάλη τζαμαρία κοιμόταν ο αιμοβόρος ανθυπολοχαγός με το πικάντικο πρόσωπο, τα χρυσοπράσινα μάτια, το θανατηφόρο κορμί, την εύθραυστη μαγγιά. Πιό κάτω και δίπλα μας το κτίσμα με τους φαντάρους. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στο ''πλάτωμα των αξιωματικών'' - μια κοινή βεράντα ας πούμε , που ένωνε τα δύο κελιά, το δικό μου και του ανθύπα. Αναρωτιώμουν αν ο ανθύπας είχε κι αυτός τις ίδιες αϋπνίες. Η ακέραια ησυχία που επικρατούσε δεν άφηνε περιθώρια για ελπίδες. Κατευθύνθηκα δήθεν προς τις τουαλέτες για να τον κατασκοπεύσω μέσα στο κελί του από τη τζαμαρία. Ένα σκοτεινό ξαπλωμένο περίγραμμα που ανέπνεε τον ύπνο του μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Επέστρεψα . Έβγαλα έξω ένα ξύλινο κάθισμα, τα τσιγάρα, το cd player με portishead , prisner και toshinori kondo και κάθισα να περιμένω, σίγουρος ότι ο ανθύπας θα έρθει να μου κρατήσει συντροφιά. Περίμενα. Μέσα σε αυτή τη παράλογη αναμονή συνειδητοποίησα ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί του από την ημέρα που τον είχα απέναντι μου στο βαν. Κατά τις τρεις τα ξημερώματα κατευθύνθηκα προς το σκοτεινό χάος εμπρός μου για να επιβλέψω τον πλησιέστερο από τους τρεις σκοπούς. Βασικά για να του κάνω έκπληξη και να μοιραστούμε κανένα τσιγάρο. Τον βρήκα να ακούει μουσική, χαμένο στο κόσμο του . Δε θυμάμαι πια το ονομά του, ενώ και το πρόσωπο του πολύ αμυδρά. Θυμάμαι , ωστόσο , ότι ευτυχώς δε κοιμόταν για να με φέρει σε δύσκολη θέση. Τον κέρασα τσιγάρο και μιλήσαμε για τις ξέφρενες νύχτες που αφήσαμε στο απέναντι νησί, για γκόμενες, και άλλες ιστορίες για αγρίους. Κάποια στιγμή ήρθε και η αλλαγή του, οπότε επιστρέψαμε ο καθένας στο κρεβάτι του. Ο γιατρός ευτυχώς κοιμόταν πιο ήσυχα κι από νεκρό.</span></div>
<div style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;"><br />Μόλις είχαμε φάει στο καψιμί και καθόμασταν έξω στο πλάτωμα ο ανθύπας, ο γιατρός κι εγώ. Ο ανθύπας προσπαθούσε να μας πείσει ότι είχε διάφορες εμπειρίες από την ''έξω ζωή'' και είχε ζήσει πράγματα που έχουν ατσαλώσει το χαρακτήρα του. Μιλούσε σχεδόν απόλυτα περί παντός επιστητού, για εθνική εξωτερική πολιτική, οικονομία, ιστορία , τη κατρακύλα της σύγχρονης κοινωνίας, με όλον εκείνο τον ηθικοπλαστικό κομπασμό που χαρακτηρίζει κάποιους απόφοιτους των στρατιωτικών σχολών. Ο γιατρός, συγκαταβατικός και μειλίχιος, προσπαθούσε να δείχνει ότι ακούει με μεγάλη προσοχή τα λεγόμενα του φροντίζοντας να μη χαλάσει τον οίστρο του, εκτιμώντας και την εμπιστοσύνη που πλέον μας έδειχνε, ώστε να αποκαλύπτει κάποια στιγμή ότι '' παρόλα αυτά είχε δοκιμάσει κάποτε χασίς με μια γκόμενα πριν το σεξ και είχε ζήσει απίστευτη ηδονή''. Στην επίμονη ερωτησή του - περιέργως μόνο σε μένα, όχι και στο γιατρό - αν είχα παρόμοια εμπειρία του απάντησα ότι '΄εκ φύσεως ζω τέτοια ηδονή όταν κάνω σεξ που αν είχα και υποστήριξη από άλλες ουσίες ίσως τώρα να μην ήμουν ζωντανός για να μιλάμε''. Αυτό το ''εκ φύσεως '' και το όλο υφάκι μου ίσως πρέπει να του έκανε κάτι. Η απάντηση αυτή για κάποιο λόγο ήταν και η έναρξη έκτοτε ενός υπόγειου παιχνιδιού της γάτας με το ποντίκι μεταξύ μας. Κι έχοντας επίγνωση ποιου από τους δύο ρόλους θα είχα, προχώρησα ακόμα παραπέρα προβοκάροντας πολύ έντεχνα όλες τις μαλακίες που εξιστορούσε ως εκείνη την στιγμή πετσοκόβωντάς τες με το βαμβάκι. Στην ουσία τον ανέτρεπα υποστηρίζοντας ότι η ζωή είναι τόσο πολυδιάστατη που, ειδικά στην ηλικία του , δεν επιτρέπει και πολλές βεβαιότητες, ούτε απόλυτες θέσεις. Ο ανθύπας έδειχνε εκνευρισμένος καθώς είχα ανεβάσει το πήχυ της συζήτησης με τρόπο απροσδόκητο και μάλλον πέρα από τις δυνατότητές του εκείνη τη στιγμή. Το στωικό μου ύφος δε του άφηνε και πολλά περιθώρια για αντιπαράθεση. Μη μπορώντας να αντιδράσει διαφορετικά , ακολούθησε τη διπλωματική οδό μιας χαλαρής συγκατάβασης με όσα υποστήριζα αναγορεύοντάς με σε ''προσωπικό ψυχολόγο'' του. Ο τρόπος που το ανέφερε, αν και έκρυβε μια λεπτή ειρωνεία, από την άλλη σχεδόν την απέκλειε. Ενώ θα ήμουν πρόθυμος να αναλάβω σχεδόν οποιονδήποτε ρόλο θα με έφερνε πιο κοντά του, αρνήθηκα τη προσφορά του λέγοντας ότι θα ήταν καλύτερα να εμπιστεύεται περισσότερο το ένστικτο και τα συναισθήματά του. Αν και τετριμμένο, για τον ανθύπα φάνταζε πολύ πρωτότυπο αυτό που είπα, σα να το άκουσε από κάποιον για πρώτη φορά. Τον πρόδιδαν οι αντιδράσεις στα μεγάλα εκφραστικά μάτια με το θλιμμένο αλλά και περήφανο μαζί βλέμμα . Το θέαμα ήταν κατά βάθος πολύ απολαυστικό για μένα, όχι όμως και για τον γιατρό , που άρχισε να οσμίζεται ότι κάτι περίεργο συνέβαινε και προσπάθησε να αποκλιμακώσει τη κατάσταση με χειρουργικούς, λεπτούς χειρισμούς. Πρότεινε να επιστρέψουμε στο καψιμί για να φάμε καρπούζι, που ήδη πρόσφερε ο μάγειρας εκείνη τη στγμή , και επέμενε τονίζοντας τις θρεπτικές ιδιότητες του καρπουζιού που δεν ήταν ευρέως γνωστές , όσο κατά τη γνώμη του θα έπρεπε. Ο ανθύπας δεν ακολούθησε. Προτίμησε να επιστρέψει στο κελί του.<br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/Sgeireanwwq12.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq12.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 108px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 655px;" /></a><br />Τα κελιά του φυλακίου βρίσκονταν στην ας πούμε κορυφή της βραχονισίδας , δίνοντάς μου μια πανοραμική δυνατότητα κάθε φορά που έβγαινα στο πλάτωμα τα απογεύματα για να διαβάσω. Τσιγάρα, χυμός με συντηρητικά κι ένα βιβλίο με διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Το είχα εντοπίσει στη ρημαγμένη βιβλιοθήκη του καψιμί, ανάμεσα σε κιτρινισμένα κόμιξ και περιοδικά αυτοκινήτου που η ημερομηνία έκδοσής τους έφτανε και τρία χρόνια πίσω , αλλά και κάποιες φτηνές εκδόσεις μυθιστορημάτων ( μέσα στις σελίδες τους δεν ήταν απίθανο να έβρισκες και αποκόμματα από πορνοπεριοδικά), από αυτές που πουλάνε συνήθως στους πάγκους υπαίθριων αγορών. Φτηνές εκδόσεις μεν, αλλά όχι απαραίτητα και φτηνή λογοτεχνία. Καθόμουν στη ξύλινα καρέκλα μου, τοποθετούσα μπροστά μου και μια δεύτερη για να απλώνω τα πόδια και απολάμβανα τη στεγνή ηλιοκαμμένη ησυχία που την επέτειναν θορυβώδεις τζίτζικες και σιωπηλές αλλοπαρμένες μύγες. Ήρεμα και γαλήνια βυθιζόμουν στην ανάγνωση. Δεν κατάφερνα ωστόσο, να συγκεντρώνομαι πάντα στα γραφόμενα, αφού συνήθως ήταν και η ώρα που ο ανθύπας , μετά τη μεσημεριανή κατάκλιση, έβγαινε για τζόκιν. Κατέβαινε τη σχετικά απότομη κλίση του υψώματος με προσοχή, μέχρι να βγει στο πιο ομαλό έδαφος της προβλήτας που έπαιζε παράλληλα και ρόλο ελικοδρομίου. Αν και η απόσταση πλεόν από το φυλάκιο ψηλά ήταν αρκετά μεγάλη, μπορούσα να διακρίνω κάθε φορά τη συρρικνωμένη φιγούρα του να τρέχει πάνω κάτω, που και που να σταματά για να κάνει διατάσεις και ανατάσεις, να συνεχίζει ξανά, και τέλος να κάθεται στην άκρη της τσιμεντένιας προβλήτας με τις άκρες των ποδιών να βρέχονται από τη θάλασσα και όλο το κορμό του ριγμένο προς αυτή. Πολλές φορές βουτούσε ξαφνικά στη θάλασσα, χανόταν μέσα της, με δυσκολία μπορούσα να διακρίνω τα χρυσοκάστανα αποσπάσματα απο το σώμα του καθώς τα τύλιγε η ασημένια επιφάνεια του νερού. Όταν δεν κολυμπούσε, προτιμούσε να κάθεται για αρκετή ώρα ασάλευτος και ίσως </span><span style="font-size: 100%;">σκεφτικός ν</span><span style="font-size: 100%;">α τη κοιτάζει. Εγώ πίστευα - και ήμουν απελπισμένα βέβαιος - ότι κατά βάθος περίμενε να κατέβω κι εγώ εκεί για να είμαστε μαζί. Άλλωστε ήξερε ότι ίσως τον παρακολουθούσα, αφού και ο ίδιος διέκρινε αν ήθελε τη δική μου μακρινή συρρικνωμένη φιγούρα. Όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον είχα τη διεστραμμένη χαρά της εκδίκησης να αρνούμαι να κατέβω κοντά του και να τον αφήνω μόνο του, όπως αισθανόμουν ότι άφηνε αυτός εμένα όλες τις προηγούμενες νύχτες που τον περίμενα. Το μόνο που μου έμενε να καταδεχτώ ήταν να ζηλεύω αφόρητα τη θάλασσα που τον αγκάλιαζε. Περισσότερο όμως τη ζήλευα επειδή έδινε σε αυτή το προνόμιο να αντανακλά το θλιμμένα περήφανο βλέμμα του και όχι στα δικά μου μάτια. Επέστρεφα λοιπόν στον Παπαδιαμάντη και βυθιζόμουν ξανά στα κείμενα, όμως αυτή τη φορά παραποιώντας τα άρθρα και τις καταλήξεις ώστε να αναφέρονται σ' αυτόν : '' <i>Τ</i>ό<i>ν ανεγνώρισε πάραυτα είς τό φώς</i> <i>τής σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθεί άπαξ καθώς ερρίφθη είς τήν θάλασσαν, είχε βρέξει τήν κώμην του, από τους βοστρύχους τής οποίας ώς ποταμός .... έρρεε το νερόν, καί είχεν αναδύσει. Έβλεπε κατά τύχην πρός τό μέρος όπου ήμην εγώ, κ' εκινείτο εδώ κ' εκεί προσπαίζων και πλέων. Ήξευρε </i><i>καλώς</i><i> να </i><i>κολυμβά................</i><i><br />Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχε απομακρυνθεί ώς πέντε οργυιάς από το άντρον, καί έπλεε, κ' έβλεπε τώρα πρός ανατολάς, στρέφων τά νώτα πρός τό μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν καί όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην του, τον τράχηλόν του τον εύγραμμον, τάς λευκάς ώς γάλα ωμοπλάτας, τούς βραχίωνας τούς τορνευτούς, όλα συγχεώμενα, μελιχρά καί ονειρώδη είς τό φέγγος τής σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν του τήν ευλύγιστον, τά ισχία του, τάς κνήμας, τούς πόδας του μεταξύ σκιάς καί φωτός, βαπτιζόμενα είς τό κύμα. Έμάντευα το στέρνον του, τούς κόλπους του, γλαφυρούς, προέχοντας<b> </b></i>και <i>δεχομένους όλας τής αύρας τάς ριπάς καί τής θαλάσσης τό θείον άρωμα. Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, <b style="font-weight: normal;">όνειρον επιπλέον είς το</b> <b style="font-weight: normal;">κύμα...</b></i><i><br />Είχα μείνει χάσκων, έν εκστάσει καί δέν εσκεπτόμην πλέον τά επίγεια ...</i><br /><br /><br />Καταλαβαίνεις ότι είσαι ερωτευμένος με κάποιον όταν, εκτός των άλλων, ασυνείδητα απομονώνεις κάθε λέξη, κίνηση, βλέμμα του από τη κανονική ροή τους για να τα υποβάλλεις βασανιστικά σε όλα τα πιθανά σενάρια του ενδεχόμενου (αφού είπε αυτό, ενώ ήξερε ότι εγώ... άρα ήθελε να εννοήσει αυτό ή εκείνο... ή το παράλλο. Αν όμως εννούσε το παράλλο, τότε γιατί τις προάλλες είπε - έκανε εκείνο; Μήπως τελικά δε το εννοούσε ... αλλά ιχύει το παράλλο; Τότε όμως γιατί...). Τον ερωτεύτηκα γιατί είχε πολλά από εκείνα τα κόντρα χαρακτηριστικά που κάνουν κάποιον ερωτεύσιμο.<br /><br />Μεσημέρι με ζέστη αφόρητη και κατευθυνόμουν προς τα κοινά λουτρά για ένα ντους φορώντας απλά το μαγιό μου. Περνώντας μπροστά από το κελί του έπιασα με την άκρη του ματιού μου, χωρίς να κοιτάξω μέσα, ότι καθόταν στο γραφείο του φορώντας ένα λευκό φανελάκι και διάβαζε εφημερίδα (που θα μπορούσε να ήταν και πριν ενός έτους). Δεν πρόλαβα να προσπεράσω και τον άκουσα να μου απευθύνει κάτι σα πείραγμα - απ' αυτά τα πειράγματα που κάνουν οι άντρες μεταξύ τους. Δε θυμάμαι τι ακριβώς , πάντως κάτι για το βαριεστημένο μου περπάτημα που υποτίθεται πρόδιδε έλλειψη ζωντάνιας και καλής φυσικής κατάστασης. Αν θυμάμαι καλά από την αντιδρασή μου, θα πρέπει να το εξέλαβα ως πολύ μειωτικό για την σωματική μου κατασκευή - κλασική αντίδραση ερωτευμένου, όπου και το πιο αθώο αρνητικό σχόλιο αποκτά μια καταστροφική απήχηση μέσα του (θυμάμαι τώρα σφήνα ένα απόγευμα προς βράδυ τις πρώτες μέρες - περνούσα πάλι μπροστά από το κελί του - αναγκαστικά, αφού ήταν και η μόνη έξοδος προς τον υπόλοιπο υπαίθριο χώρο - και τον έπιασα φευγαλέα και άθελά μου να γδύνεται. Είχε μόλις αφαιρέσει τη φανέλα και ημίγυμνος προσπαθούσε επίμονα να κατεβάσει και το παντελόνι . Λευκό στρατιωτικό σλιπ και ένας παλλόμενος χείμαρος από σαρκώδη μπούτια και γλουτούς να ξεχύνεται... τι θέαμα!). Με το που άκουσα το σχόλιο, θυμάμαι ότι επέστρεψα στό παράθυρό του και άρχισα να δείχνω δήθεν - αλλά και όντας μέσα μου πραγματικά - ενοχλημένος ζητώντας τα ρέστα. Από την άλλη, το ζωηρό κορμί του ήταν πράγματι ένα πολύ δυνατό χαρτί του, και ήταν ευκαιρία να το παραδεχτώ ενώπιόν του, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και επιφέροντας μια σχετική ισορροπία στη σχέση μας, αφού όποτε είχα ευκαιρία φρόντιζα πάντα να γειώνω τον περήφανο χαρακτήρα του. Αυτός θα πρέπει να χάρηκε πάρα πολύ, βλέποντάς με να ολισθαίνω στη θέση του επιθετικά αμυνόμενου - αλλά αμυνόμενου - αφού θυμάμαι ότι προσπάθησα μ' εκείνη τη περηφάνια του φτωχού που απαξιεί τα πλούτη να υπεραμυνθώ της βαρεμάρας μου να τρέχω στα κατσάβραχα ή στα γυμναστήρια. Υποστήριξα ότι το σώμα μου άλλωστε είχε τέτοια δομή εκ φύσεως (να το πάλι το εκ φύσεως ), που με τρεις μήνες (!!!) γυμναστικής θα έκανε θαύματα. Ότι είναι αρκετά γεροδεμένο από τα αθλήματα της εφηβείας και ότι απλώς μου έλειπε λίγος όγκος. Τόσο απλά! Αυτή η απολογητική υπεραπλούστευση θα πρέπει στη πραγματικότητα, τώρα που το σκέφτομαι , να ήταν στη πραγματικότητα πιο αξιολύπητη απ` όσο θα περίμενα, διότι ο ανθύπας, πιάνοντας άλλο ρεπερτόριο και παίρνοντας αυτός προς στιγμή τα ηνία της συζήτησης, με ένα πολύ άνετο υφάκι που πήγαζε εκ του ασφαλούς με αποστόμωσε με την απάντησή του . - ''Ποιός σου είπε ότι χρειάζεσαι όγκο ; Το σώμα σου είναι πολύ καλό. Γιατί ψαρώνεις;'' Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόσο ματαιόδοξα ευτυχής, που δεν επέτρεψα καθόλου στον εαυτό μου να αναλογιστεί την εντελώς αφελή μου συμπεριφορά στο όλο σκηνικό. Μάλιστα, πέρασα στο άλλο άκρο και άρχισα να το παίζω μετριόφρων, να εξαίρω τα πλεονεκτήματα της γυμναστικής - με ζωντανό παράδειγμα τον ίδιο - και να κατηγορώ τον εαυτό μου που έχει καθυστερήσει τόσο να ξαναπιάσει τα βαράκια, τα βουνά και τα λαγκάδια. Ο ανθύπας από την άλλη , έχοντας βρει την ευκαιρία να επιδείξει γενναιοδωρία από τη θέση του ''θεού'' επέμενε ότι το σώμα μου ήταν πολύ καλό και δε χρειαζόταν επειγόντως γυμναστική, παρά μόνο αν είχα τάχα μου ειδικούς λόγους, π.χ. λόγους επαγγελματικούς όπως αυτός. Άρχισε μάλιστα να απολογείται και για το πείραγμα που έκανε. Εγώ από την άλλ , συνέχιζα να εξαίρω τη δυνατή σωματική του κατασκευή, που ήταν φυσική και όχι υπερβολική, υποστηρίζοντας ότι το μόνο που χρειάζεται πλέον είναι απλώς να τη συντηρεί χωρίς το άγχος της τελειότητας, αφού ήδη την είχε. Η όλη συζήτηση είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τα αναμενόμενα και να καταντά εντελώς αντρική - δηληδή ηλίθια κι από τους δύο. Το χειρότερο όμως - ή μάλλον το καλύτερο - ήταν ότι είχαν αρχίσει πλέον να γίνονται δυσδιάκριτα τα όρια των πραγματικών προθέσεων μεταξύ δύο αντρών που έπαιζαν ένα κεκαλυμμένο παιχνίδι - ευγενούς - ανταγωνισμού ή ένα κεκαλυμμένο παιχνίδι ερωτικής προσέγγισης.<br /><br /><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq4.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 131px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 633px;" /><br />Θυμάμαι πολύ έντονα μια από εκείνες τις νύχτες που τον περίμενα στη ξύλινη καρέκλα μου , εκεί στη πλάτωμα. Νύχτα πηχτή, ζεστή. Περίμενα ν` ακούσω κάποιο θόρυβο από το διπλανό κελί, ένα τριγμό, βήματα, κάτι τελοσπάντων που να δείχνει ότι θα έρθει να μου κρατήσει συντροφιά. Φαντασίωνα ότι με παρακολουθούσε κρυφά μέσα από το διπλανό παράθυρο, καλυμμένος απ` το σκοτάδι. Το πίστευα τόσο πολύ, που απέφευγα να κοιτάξω προς το κελί του για να μη τον πιάσω επ` αυτοφώρω και τον φέρω υποτίθεται σε δύσκολη θέση. Απλά ρουφούσα το τσιγάρο με μια θεατρική ένταση που έκανε τη κάφτρα πύρινη και την εκπνοή του καπνού θορυβώδη, σαν σινιάλο, σαν στίγμα, σαν κι εγώ δε ξέρω τι. Ίσως κραυγαλέα δήλωση μοναξιάς ή αναμονής σαν διαμαρτυρία. Ένα κομμάτι σελήνης ψηλά έπαιζε το ρόλο του αδιάφορου θεατή. Ξαφνικά με κατέκλυσε απίστευτη καύλα. Δεν ήθελα να τη σταματήσω σε καμμία περίπτωση. Δε μπορούσα όμως να μπω μέσα στο κελί. Θα ήταν παρακινδυνευμένο, αφού στο διπλανό κρεβάτι κοιμόταν ο γιατρός. Όσο διαπίστωνα ότι δε μπορούσα να την εκτονώσω, τόσο πιο πολύ θέριευε. Αφού βεβαιώθηκα ότι κανείς δε κυκλοφορούσε εκείνη τη στιγμή, μεσάνυχτα γαρ, σηκώθηκα για να πάω προς τις τουαλέτες με τρόπο διακριτικό καθώς είχα σκληρύνει πολύ, πράγμα εμφανές μέσα από το πολύ στενό μποξεράκι που φορούσα. Περπατώντας δήθεν αδιάφορα και έχοντας τις παλάμες διάπλατες εν είδη κάλυψης να περιφέρονται διακριτικά μπροστά από τον ερεθισμό μου πέρασα - αναγκαστικά - μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο του ανθύπα. Πάγωσα όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τον εντοπίσω μέσα στο κελί του. Το περίγραμμά του δε φαινόταν στο κρεβάτι αλλά ούτε και κάπου αλλού. Ένιωσα απίστευτη ανασφάλεια. Βιαστικά αποφάσισα ότι μάλλον δε θα είδα καλά. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάω στη τουαλέτα. Η επικείμενη ηδονή ήταν αδιαπραγμάτευτη. Επιστρέφωντας θα κοιτούσα πιο προσεκτικά. Περνώντας μετά από λίγο για να πάω στο κελί μου κοίταξα πιο επίμονα. Αν δε με απατούσε η όραση μου και το πηχτό σκοτάδι, ο ανθύπας πράγματι δε φαινόταν να είναι μέσα στο κελί του. Τι θα μπορούσε </span><span style="font-size: 100%;">όμως </span><span style="font-size: 100%;">να συνέβαινε; Πού βρισκόταν ; Δε θα το μάθαινα ποτέ. Επέστρεψα στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, πράγμα δύσκολο.<br /><br />Εκείνο το απόγευμα ο ανθύπας δεν ήταν μόνος στη προβλήτα. Τέσσερις φαντάροι απέναντί του και αυτός να δίνει το ρυθμό για ανατάσεις, επικύψεις και διάφορα. Τέντωσα το σώμα μου μπροστά στο πλάτωμα να ξεπιαστεί από τον ύπνο του μεσημεριού, άναψα τσιγάρο και κάθισα στη ξύλινη καρέκλα μου. Δεν είχα όρεξη για διάβασμα. Έβλεπα κάποια στιγμή να χαλαρώνουν και οι άλλοι κάτω στη προβλήτα. Ξαφνικά όμως ο ανθύπας άρχισε να πλησιάζει πολύ απειλητικά τον Γ. ( αν θυμάμαι καλά τ` ονομά του) και να πιάνονται στα χέρια. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι πάλευαν για εξάσκηση. Τους μάθαινε λαβές πάλης . Τρελάθηκα. Δεν έχω τίποτα πιο ερωτικό από δύο άντρες που παλεύουν διεκδικώντας ο ένας το σώμα του άλλου. Αφιονισμένος από το θέαμα δεν ήξερα αν έπρεπε να παραμείνω στο πλάτωμα ή να τρέξω κι εγώ κάτω για να προλάβω να εμπλακώ στη φάση. Μπήκα στο κελί, φόρεσα το μαγιώ μου και έσπευσα. Όταν έφτασα μπροστά τους είχαν πλέον τελειώσει τη προπόνηση και κάθονταν στο έδαφος λαχανιασμένοι. Οι φαντάροι χάρηκαν που με είδαν, ο ανθύπας φαινόταν αδιάφορος. Προσπάθησα να ξαναπροκαλέσω τη κατάσταση με διάφορα αστεία πειράγματα επιμένωντας ότι σταμάτησαν μόλις με είδαν, επειδή τάχα μου φοβήθηκαν την αναμέτρηση μαζί μου. Ο Τ. υποστήριξε ότι οι φαντάροι ήταν κουρασμένοι και από τις σκοπιές, προτείνωντας ως τον μόνο ικανό για πάλη εκείνη τη στιγμή τον ανθύπα. Δε θα μπορούσε να μου κάνει καλύτερη πάσα. Οι υπόλοιποι φαντάροι είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα και άρχισαν αμέσως τα επιφωνήματα πρόκλησης . Ο ανθύπας, καθισμένος σε στάση γιόγκι, ιδρωμένος και ξαναμένος, είχε περιοριστεί να χαμογελά με συγκατάβαση σίγουρος ότι εγώ θα αρνιόμουν. Μάλιστα είπε και κάτι που έδειχνε ότι είχε τελειώσει η προπόνηση για εκείνη τη μέρα. Έκρυψε πολύ καλά την έκπληξή του, όταν τον προκάλεσα να σηκωθεί για να πιαστούμε. Βασικά για να μου δείξει και μένα τις λαβές, αφού, ακόμα κι αν ήμουν πιο ικανός απ` αυτόν, δεν θα ήταν επιτρεπτό να τον νικήσω μπροστά στους φαντάρους. Η έκβαση της πάλης ήταν προδικασμένη. Οι φαντάροι είχαν αρχίσει να φτιάχνουν ''κερκίδα''. Ο ανθύπας δε φαινόταν να συμμερίζεται την ίδια επιθυμία. Είχα αρχίσει να πεισμώνω. Προσπάθησα να τον προκαλέσω, λέγοντάς του ότι ήταν ευκαιρία να δει πόσο γεροδεμένος ήμουν, καθώς τις προηγούμενες μέρες το είχε αμφισβητήσει με τα πειράγματά του. Μου υπενθύμισε ότι δεν είχε αμφισβητήσει τίποτα. Ο διάλογος σύνεχισε να γίνεται σε ένα πολύ χαλαρό κλίμα, αλλά η ένταση στο βλέμμα του έδειχνε ότι είχε αρχίσει να τον ενοχλεί. Σταμάτησα να επιμένω και ξάπλωσα στο έδαφος ανάμεσά τους. Συνεχίσαμε να μιλάμε όλοι γενικά και άσχετα, ώσπου ο ανθύπας πετάχτηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα, σα να ήταν μόνος τόση ώρα και στο κόσμο του, και έπεσε στη θάλασσα με ένα επιδεικτικό μακροβούτι. Ήταν τόσο απροσδόκητη η κίνηση αυτή που όλοι ξαφνιαστήκαμε και είχαμε στρέψει το βλέμμα προς το μέρος του σχεδόν αποσβολωμένοι σα να περιμέναμε κάποια εξήγηση. Ο ανθύπας όμως , πολύ άνετος, απομακρυνόταν όλο και πιο βαθιά. Τελικά οι φαντάροι το σχολίασαν αποδίδωντάς το στον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του. Συμφώνησα κι εγώ μαζί τους, αλλά κατά βάθος θα ήθελα να το αποδώσω αλλού.<br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/1600/Sgeireanwwq47.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq47.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 108px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 645px;" /></a><br />Δε θυμάμαι τι είχε προηγηθεί, τι λόγια είχαμε ανταλλάξει, ποιο ήταν το θέμα. Δε θυμάμαι ποιοι άλλοι ήταν μπροστά, σίγουρα δεν είμασταν μόνοι μας. Υπήρχε μια χαλαρή φιλική βαβούρα μέσα στο καψιμί, από εκείνες όπου ο καθένας άλλα έλεγε και άλλα άκουγε. Μια ανοιχτή τηλεόραση με εκνευριστικά κακό σήμα, ένα βραχνιασμένο ραδιόφωνο πιο πέρα έκαναν τη κατάστηση ακόμα πιο πανηγύρι. Θυμάμαι όμως πολύ χαρακτηριστικά να λέει κάποια στιγμή περιπαικτικά και απευθυνόμενος σε όλους χωρίς να τον ακούν, ότι ''...σε αυτό (δε θυμάμαι τι) μπορεί να με βοηθήσει ο ψυχολόγος μου'' - δηλαδή εγώ. Κι εγώ έσκυψα και του απάντησα για να τ` ακούσει μόνο ο ίδιος ''όποτε θες, αρκεί να είμαστε οι δυό μας ''. Θυμάμαι μάλιστα να του προτείνω ώρα και τόπο - προφανώς επειδή θα ρώτησε . ''Απόψε τη νύχτα κάτω στη προβλήτα, όταν όλοι οι άλλοι θα κοιμούνται '' του είχα πει. Αυτά ακριβώς τα λόγια. Κατάπιε τη γλώσσα του. Με κοίταξε με το θλιμμένα περήφανο βλέμμα του γεμάτο άπειρες λάμψεις, που δε καταλάβαινα αν ήταν πυροτεχνήματα χαράς ή φονικές σφαίρες. Για μια στιγμή διόρθωσε το ύφος του με σοβαρότητα, κατέβασε το κεφάλι προς το πάτωμα και το ξανασήκωσε αποφασιστικά για να επιστρέψει όλη τη προσοχή του στη φασαρία της παρέας. Αναγκαστικά και ήρεμα -μέσα μου έτρεμα -έκανα το ίδιο. Με τη μπάσα φωνή του, που εκείνη τη στιγμή την έκανε να ηχεί ακόμα πιο μπάσα, συνέχισε να περάζει το μάγειρα από μακριά και να του απευθύνει διαταγές, επειδή καθυστερούσε ένα πρωτότυπο επιδόρπιο που του είχε υποσχεθεί. Δεν ξαναθίξαμε το θέμα. Σα να μην ειπώθηκε ποτέ.<br /><br />Διανύαμε τις δύο ή τρεις τελευταιές μέρες της παραμονής μας στη βραχονησίδα. Δεν ήθελα να φύγουμε ποτέ από `κεί, αλλά δεν ήταν και στο χέρι μου. Το θρύλερ που ζούσα ήταν ζοφερά απολαυστικό για να αντέξω να δω τους τίτλους τέλους. Ο ανθύπας ανήκε σε άλλο τάγμα και μόνο τυχαία θα μπορούσα να τον ξανασυναντήσω μέσα στο νησί - στο δρομάκια της χώρας, σε κάποιο καφέ ή μπαρ, σε κάποια παραλία ίσως. Τα μεσημέρια είχαν αρχίσει να αποκτούν μια στυφή γεύση. Δεν ηρεμούσα εύκολα. Είχα διαβάσει όλη τη βιβλιοθήκη του καψιμί. Δεν υπήρχε τίποτα σε όλη τη βραχονισίδα που να μην το έχω διαβάσει ή ξεφυλίσει! Δε μπορούσα να βρω τίποτε άλλο που να μου απασχολεί το μυαλό. Το τάβλι δεν ήθελα πια να το βλέπω μπροστά μου. Θυμήθηκα κάποια στιγμή ότι μέχρι τότε δεν είχα επισκεφθεί ποτέ τη βιβλιοθήκη του μικρού αρχηγείου - δηλαδή του ανθύπα.<br />Του χτύπησα απ` έξω διακριτικά τη τζαμαρία και ζήτησα την άδειά του-τρόπος του λέγειν - να ψάξω τη βιβλιοθήκη του μήπως μέσα σε όλα αυτά τα υπηρεσιακά βιβλία υπήρχε και κάτι σε πιό λογοτεχνικό ανάγνωσμα (το ύφος μου θυμάμαι ότι είχε μια φιλική ειρωνεία). Ο ανθύπας με κοίταξε με ένα αντίστοιχα ειρωνικό χαμόγελο - απότοκο μιας προηγούμενης '' κόντρας '' που είχαμε σχετικά με την υπεροχή της Τέχνης έναντι των Πολεμικών τεχνών - και δίνοντάς μου βιαστικά ένα βιβλίο, που τράβηξε πάνω από το κομοδίνο του, μου είπε ότι ήταν το μοναδικό που υπήρχε στο χώρο του. Η έκφρασή του είχε την ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος όταν προσφέρει το κρύο πιάτο της εκδίκησης, καθώς ήταν σίγουρος ότι δε θα περίμενα εύκολα απ` αυτόν να διαβάζει λογοτεχνία. Μου ζήτησε να το επιστρέψω μέχρι το βράδυ, γιατί ο ίδιος δε το είχε ολοκληρώσει. Φαινόταν απασχολημένος εκείνη τη στιγμή, οπότε τον ευχαρίστησα αμέσως και επέστρεψα στο κελί μου. Ο γιατρός, γαλήνευε στο διπλανό κρεβάτι απολαμβάνοντας την ησυχία του μεσημεριού. Αφού σχολίασε με ένα λεπτό σαρκασμό το γεγονός ότι στο γραφείο του ανθύπα υπήρχε λογοτεχνία, έκλεισε τα μάτια για να παραδοθεί στον ύπνο. ''Οι Άθλιοι'' του Ογκώ ήταν κάτι που είχα διαβάσει και - μάλιστα δις - πολλά χρόνια πριν. Αν και αγαπημένο τότε , δεν ήταν και ό,τι πιο κατάλληλο για εκείνη τη στιγμή. Επειδή, ωστόσο , αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο μέσα σ` εκείνα τα βαρετά μεσημέρια ήταν έστω τουλάχιστον να κρεμάσω τα μάτια μου πάνω σε λέξεις, όρμησα να το διαβάσω, προσποιούμενος ότι δεν το είχα διαβάσει στο παρελθόν. Αφού έπεισα τον εαυτό μου ότι κάθε ανάγνωση - ακόμα και του ίδιου βιβλίου - είναι ένα νέο ταξίδι, επιπλέον σκέφτηκα ότι εκείνη τη στιγμή κρατούσα στα χέρια μου κάτι το οποίο κρατούσε με τα χέρια του τις νύχτες και ο ανθύπας. Η διαπίστωση αυτής της επιπλέον ιδιότητας του βιβλίου να γεφυρώνει την αφή μας είχε πλέον αναβαθμίσει τόσο την αξία του, ώστε ανυπομονούσα πραγματικά να το διαβάσω. Όσο ξεφύλιζα τον ανάλαφρο όγκο του και μύριζα τις κιτρινισμένες σελίδες - μέρος της τελετουργίας πριν την ανάγνωση οποιουδήποτε βιβλίου - σκεφτόμουν τι εικόνες άραγε να σχημάτιζε ο ανθύπας διαβάζοντάς το, αν τον συγκινούσε, με ποιόν ήρωα ταυτιζόταν - και ήδη φανταζόμουν το επόμενο θέμα της συζητησής μας. Άλλη μια ευκαιρία να τον ''ψυχαναλύσω'' σκεφτόμουν με σκανδαλιάρικη διάθεση. Δεν ήξερα βέβαια τι ευκαιρίες θα μου έδινε ο Γιάννης Αγιάννης ή ο επιθεωρητής Ιαβέρης για κάτι τέτοιο... αλλά μέσα σε όλον εκείνο το παραλογισμό η λογική πήγαινε περίπατο. Τοποθέτησα πάλι στη θέση του ένα λευκό χαρτί διπλωμένο στα δύο, που έπεσε μέσα απ` το βιβλίο - προφανώς θα έπαιζε ρόλο σελιδοδείκτη για τον ανθύπα, και επέστρεψα στην εισαγωγή. Πριν όμως αρχίσω την ανάγνωση, που με τούτα και μ` εκείνα όλο καθυστερούσε, σα να μην ήθελε να ξεκινήσει, ξαναγύρισα ασυναίσθητα στο σημείο εκείνο με το λευκό τσακισμένο χαρτί - σελιδοδείκτη . Είχα προσέξει ότι υπήρχαν ίχνη γραφής από την πίσω πλευρά του. Το άνοιξα. '' ....</span><span style="font-size: 100%; font-style: italic;">ο φεγγαρένιος μου δε βγήκε απόψε</span><span style="font-size: 100%;">....''. Έτσι τέλειωνε μια σειρά από φράσεις με αιχμηρό, άστατο γραφικό χαρακτήρα. Κάτι σα σκόρπιες σκέψεις - γραμμένες σε διαφορετικές στιγμέ - στο ίδιο χαρτί . Δε πρόλαβα να τις ξαναδιαβάσω. Δε πρόλαβα να καταλάβω ποιος , τι. Η βαρειά σιδερένια πόρτα του κελιού μου χτύπησε με θόρυβο πάνω στο τοίχο. Ήταν ήδη μισάνοιχτη και ο ανθύπας δε χρειάστηκε να χτυπήσει προειδοποιητικά για να εισβάλει και να έρθει πάνω απ, το κρεβάτι μο . Ο ήχος από τα ξύλινα πέδιλα που φορούσε έκαναν την έφοδό του ακόμα πιο ηχηρή. Εγώ από το ένα σάστισμα στο άλλο, ξαπλωμένος, απλώς έμεινα να τον κοιτάζω που χωρίς να με κοιτάζει, χωρίς να ζητήσει καν συγγνώμη για την έφοδο, να πει έστω κάτι, αρπάζει το βιβλίο μέσα από τα χέρια μου ψύχραιμα, το ξεφυλλίζει, εντοπίζει το λευκό χαρτί - σελιδοδείκτη, το αφαιρεί από το βιβλίο, παρατάει το βιβλίο πάνω στο στήθος μου - τελευταία στιγμή το έπιασα για να καλύψω τις βίαιες κινήσεις του, ώστε να μοιάζει ότι μου το επέστρεψε (διαφορετικά θα έπρεπε να τον αρχίσω στα μπουνίδια εκεί μέσα για όλο αυτό το βίαιο σκηνικό) και απομακρύνθηκε από το κελί με τον ίδιο θόρυβο με τον οποίο μπήκε. Είχα μείνει άφωνος. Ο γιατρός ταραγμένος από τη βίαιη αφύπνιση, ζητούσε εξηγήσεις. Δεν είχα να του δώσω. Για μια ακόμα φορά τον χαρακτηρίσαμε ως κυκλοθυμικό και περίεργο και συμφωνήσαμε ότι επιτέλους πλησίαζε η μέρα που δε θα τον είχαμε πλέον πάνω άπ' το κεφάλι μας. Ο γιατρός γύρισε πλευρό για άλλη μια προσπάθεια ύπνου. Έμεινα να κοιτάζω το ασβεστωμένο ταβάνι με τα άκρα μου να τρέμουν και με κύματα ηλεκτρισμού να διατρέχουν το στομάχι, το διάφραγμα, το μυαλό μου, μη γνωρίζοντας αν έπρεπε να αισθάνομαι ο πιο ευτυχισμένος ή ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή...<br /><br />Δεν είπαμε ποτέ τίποτα για το παραπάνω γεγονός. Έκτοτε, αφού επιστρέψαμε στο νησί, θυμάμαι να τον συνάντησα δύο ή τρείς φορές. Κάθε φορά και με νέα γκόμενα. Σε μία από αυτές μάλιστα με είχε συστήσει ως ψυχολόγο του. Εγκάρδιες μεν αλλά σύντομες και τυχαίες συναντήσεις, που δεν είχε κανείς από τους δύο το θάρρος να ζητήσει να ξαναβρεθούμε για ένα καφέ μαζί .<br /><br /><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/644/2766/320/Sgeireanwwq5.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 118px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 640px;" /><br /><br />Δεν ξέρω αν χάρηκε πραγματικά που συναντηθήκαμε στο κατάστημα ηλεκτρονικών μετά από τόσα χρόνια. Αφού με σύστησε στη συντροφιά του, με ρώτησε τι κάνω αυτή τη στιγμή στη ζωή μο , αν έχω ξαναδεί από τότε τον γιατρό. Τον ρώτησα τα ίδι , αν έχει προαχθεί στο βαθμό του λοχαγού, σε ποιά περιοχή υπηρετεί. Αφού επιβεβαιώσαμε την ευχάριστη έκπληξη της συνάντησης, χαιρετηθήκαμε για να επιστρέψουμε στα ράφια με τα gudgets που σκοπεύαμε να αγοράσουμε. Βγαίνοντας από το κατάστημα, έριξα μια γενική ματιά προς το σημείο που τον είχα συναντήσει, έτσι για να του σηκώσω απλώς το χέρι χαιρετώντας, αλλά είχε φύγει.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com